Spis Treści
Art. 229 KK
Art. 229 KK – Przestępstwa z art. 229 § 3 kk dopuszcza się ten, kto udziela albo obiecuje udzielić korzyści majątkowej lub osobistej osobie pełniącej funkcję publiczną w związku z pełnieniem tej funkcji za naruszenie przepisów prawa albo, aby skłonić do naruszenia przepisów prawa.
Mamy tu do czynienia ze znamieniem kształtującym stronę podmiotową typu czynu zabronionego, wskazującym na cel, motyw działania sprawcy – sprawca udziela lub obiecuje udzielić korzyść, aby skłonić do naruszenia obowiązku służbowego albo za naruszenie obowiązku służbowego wynikającego z przepisów prawa.
Art. 229
Czynność sprawcza realizująca znamiona łapownictwa czynnego każdego z określonych w art. 229 kk typów, polega na udzieleniu lub złożeniu obietnicy udzielenia korzyści osobie pełniącej funkcje publiczną.
Wręczenie korzyści lub jej obietnicy bez związku z pełnieniem funkcji publicznej, nie stanowiłoby ataku na przedmiot ochrony ([w:] „Kodeks karny – część szczególna”, K. Buchała, A. Zoll, Zakamycze 2000, s. 765). Obietnica korzyści majątkowej może być wyrażona w dowolny sposób, a więc i gestem, bo przepisy nie ograniczają znamienia czasownikowego ani co do sposoby, ani co do formy uzewnętrzniania zamiaru uczynienia obietnicy (por. wyrok SN z 5.11.1997 r., V KKN 105/97, OSNKW 1998, z. 1-2, poz. 7).
Przekupstwo w formie obietnicy udzielenia korzyści majątkowej osobie pełniącej funkcję publiczną jest dokonane w momencie złożenia obietnicy, chociażby nie została ona przyjęta (por. wyrok SN z 7.11.1994r., WR 186/94, OSNKW 1995, nr 3-4, poz. 20).
Przekupstwo jest przestępstwem bezskutkowym. Obietnica udzielenia korzyści jest zrealizowana, gdy jej treść dotrze do świadomości adresata.
Podkreślić należy, iż dla bytu przestępstwa określonego w art. 241 k.k. (obecnie art. 229 k.k.) nie jest niezbędne ścisłe określenie i sprecyzowanie obietnicy udzielenia korzyści majątkowej. Istotne znaczenie bowiem ma uzewnętrzniony przez oskarżonego zamiar udzielenia takiej korzyści (por. wyrok SN z 20.11.1972 r., III KR 209/72, OSNKW 1973, nr 4, poz. 48).
Czy przy przestępstwie art.229 KK warto wziąć adwokata?
Art. 229
Pytanie czy przekazałeś pieniądze czy chciałeś?
Dla przykładu oskarżony składając propozycję przekazania 200 zł i wypowiadając słowa „załatwmy to normalnie, dam Panom 200 zł i pojadę”.
X wobec interweniujących funkcjonariuszy Policji wypełnił znamiona czynu stypizowanego w art. 229 § 3 k.k..
Dlaczego? Ponieważ jego zachowanie było w sposób oczywisty ukierunkowane na skłonienia funkcjonariuszy Policji do naruszenia przepisów prawa, poprzez odstąpienie od wykonania względem niego czynności służbowej nałożenia mandatu karnego i dopuszczenia do dalszego ruchu pojazdu bez ważnych badań technicznych. Art. 229 KK niekiedy może dostarczyć nam niezłych wrażeń.
Art. 229
Kim jest funkcjonariusz publiczny?
Art. 115 § 13 k.k. zawiera wyliczenie osób będących funkcjonariuszami publicznymi, wskazując, że są nimi również funkcjonariusze organów powołanych do ochrony bezpieczeństwa publicznego (art. 115 § 13 pkt. 7 k.k.).
Dla przykładu zalicza się do nich funkcjonariuszy Policji, co wynika wprost z art. 1 ust. 1 ustawy o Policji zgodnie z którym Policja to umundurowana i uzbrojona formacja służącą społeczeństwu i przeznaczona do ochrony bezpieczeństwa ludzi oraz do utrzymywania bezpieczeństwa i porządku publicznego.
Ile grozi?
Przestępstwo stypizowane w art. 229 § 3 k.k. zagrożone jest karą pozbawienia wolności od roku do lat 10.
Dla przykładu jeżeli Sąd uzna winę oskarżonego, wymierzy mu na podstawie art. 229 § 3 k.k. karę 1 roku pozbawienia wolności.
Jak orzeka sąd?
Sąd uwzględnił stopień winy i stopień społecznej szkodliwości czynu.
Stopień winy oskarżonego Sąd uznał za znaczny.
Przy wymiarze kary Sąd baczy, aby orzeczona kara była adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu.
Art. 229 – Jak orzeka sąd? Karalność ma istotne znaczenie
Z okoliczności wpływających łagodząco na wymiar kary Sąd uwzględnił dotychczasową niekaralność oskarżonego.
Więcej:
